«بررسی جلوه‌های آنیموس در اشعار فروغ فرخزاد، سیمین بهبهانی، و طاهره صفّارزاده»

آنیموس و آنیما مطابق با نظر یونگ کهن‌الگوها یا آرکی تایپ‌هایی هستند که در ناخودآگاه تمام بشریّت وجود ‏دارند و مشترک هستند و ‏همین که به خودآگاه فرد می‌رسند، نمودهای مختلفی می‌یابند. ‏یگانگی با این کهن‌الگوها سبب تکامل مرد و زن می‌شود. در این مقاله، تلاش کردیم تا به بررسی جلوه‌های آنیموس در اشعار سیمین بهبهانی، فروغ فرخزاد و طاهره صفّارزاده بپردازیم و جنبه‌ها و نمودهای مختلف آن را در آثار این شاعران نشان دهیم. تقدّس آنیموس در گفتار زنان، به وضوح تجلّی می‌یابد. آنیموس در نظر شاعران زن هم منجی شاعر و هم منجی بشریّت است. تکیه‌گاه و امنیّت‌دهنده است. زنان به دستیابی و اتّحاد با آنیموس یا نیمة پنهان وجود خود نیازمندند و در طول زندگی خود، همواره به دنبال دستیابی و یگانگی با این کهن‌الگو هستند. پروتوتایپ یا پیش‌نمونة معشوق مذکّر ایرانی، مشابه با شخصیّت‌های اساطیری هستند. عوامل خانوادگی، اجتماعی و سیاسی در شکل‌گیری و رشد آنیموس و نوع نگرش به آن در زنان، مؤثّر است. هرچند تظاهر ‏و نمودهای آنیموس به شکل واحدی نمی‌باشد امّا سرانجام نتایج واحدی به دست می‌آید.